معماری موزه ملی هنر قرن بیست و یکم در ایتالیا، نمادی از زندگی امروز

به گزارش مجله سفرنامه پاریس، موزه ملی هنر قرن بیست و یکم (ماکسی) در ایتالیا یکی از پروژه های شاخص معمار معروف زاها حدید است که رویکردی میان رشته ای به هنر و تولیدات زیباشناختی دنیای پیش رو دارد.

معماری موزه ملی هنر قرن بیست و یکم در ایتالیا، نمادی از زندگی امروز

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید.

ماکسی (Maxxi) نام موزه ملی هنر قرن بیست و یکم در شهر رم است که وزارت فرهنگ ایتالیا در سال 1998 تصمیم به تاسیس آن گرفته و مسابقه ای برای ساخت بنای آن برگزار کرد. از میان طرح های این مسابقه طرح زاها حدید انتخاب شد، اما اتمام پروژه بیش از ده سال به طول انجامید و خاتمه موزه در سال 2010 درهای خود را به روی عموم گگردد.

قرار بود موزه در خدمت آفرینش های هنری معاصر در این کشور باشد و از همان شروع رویکردی میان رشته ای به هنر و تولیدات زیباشناختی دنیای پیش رو داشت؛ همان چیزی که اساس ایده حدید برای این پروژه نیز بود.

حدید در متنی که طرح را همراهی می کرد، به تحول هنر از دهه 1960 میلادی به بعد و فاصله دریافت از تلقی اثر هنری به مثابه شی ء اشاره نمود.

به عقیده او اگر اثر هنری دیگر صرفا یک شی ء نیست، پس نمایش آن نیز فضایی متفاوت می طلبد و موزه ماکسی پیشنهاد او برای چنین فضایی بود.

ساختمان موزه مجموعه فضاهای عظیمی است که به شکلی سیال در یکدیگر امتداد یافته و بیننده را میان خود حرکت می دهند. به این ترتیب حجمی که از خارج دیده می گردد بعد از ورود، به شبکه ای از سیرکولاسیون تغییر شکل می دهد.

برای معمار این پیوستگی فضایی در عین به کارگیری هندسه تکه تکه شده، نماینده سیالیت پرآشوب و دیوانه وار زندگی امروز بوده است.

انعطاف پذیری، طوری که بتوان هر گونه اثر یا اتفاق هنری را در سالن ها نمایش داد، هدف اصلی طراحی بوده است.

حضور همه جایی پلکان های سیاه رنگ و فرم سقف ها بیننده را مدام به حرکت میان فضاها تشویق می نماید که این امر ممکن است توجه بیننده را از آثار به نمایش درآمده منحرف کند. از این منظر فضاها کاملا متفاوت با موزه های آرمان گرایانه مدرنیستی هستند.

برنامه موزه به دو گروه کلی هنر و معماری تقسیم می گردد و علاوه بر مجموعه هنری که به مرور در حال توسعه است، آرشیو آثار چند معمار نیز بخشی از مجموعه موزه است.

به جز فضاهای نمایشگاهی، موزه دارای یک آمفی تئاتر، کتابخانه، دفاتر اداری و فروشگاه است.

این موزه در سال 2010 جایزه انستیتوی سلطنتی معماران بریتانیا را که به جایزه استرلینگ مرسوم است، دریافت کرد.

منطقه ای که موزه در آن واقع شده، محله ای مسکونی است که زمین هایی با کاربری نظامی و صنعتی را نیز در خود دارد و برنامه نوسازی آن با در نظر دریافت کاربری های فرهنگی میخواهد تحولاتی را در این محله ایجاد کند.

بعد از مطالعات اولیه، ایده کلی حول ایجاد شبکه ای از خطوط متقاطع شکل گرفت؛ خطوطی که از شبکه شهری تاثیر گرفته و کل فضاهای داخلی و خارجی را تعریف می نماید.

دیوارهای ماکسی همان خطوط هستند که با هم تلاقی می نمایند، از روی یکدیگر رد می شوند و به داخل نوار باریک خالی میان دو ساختمان در سایت نفوذ می نمایند.

این ساختار خطی الگوی فضاهای نمایش و نورپردازی را هم خطی تعریف می نماید و چون بارگذاری تنها به دیوارها محدود می گردد، هیچ ستونی در نمایشگاه ها وجود ندارد.

عناصر اصلی موزه در بدو ورود خود را آشکار می نمایند: دیوارهای بتونی قوس دار، پلکان های معلق سیاه و سقفی که نور طبیعی را به داخل راهنمایی می نماید.

تیغه های باریکی که از سقف آویزانند نور را کنترل نموده و در انتهای خود ریلی دارند که می توان آثار هنری یا جدانماینده های موقت را به آن آویزان کرد.

حیاط مجموعه نیز می تواند محل نمایش آثار بزرگ باشد. هم پوشانی مسیرها و فضای باز و همچنین مکان یابی ورودی اصلی، شهر و بنا را در هم می آمیزد.

منبع: کجارو / maxxi.art / کجارو
انتشار: 2 دی 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: parisro.ir شناسه مطلب: 639

به "معماری موزه ملی هنر قرن بیست و یکم در ایتالیا، نمادی از زندگی امروز" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "معماری موزه ملی هنر قرن بیست و یکم در ایتالیا، نمادی از زندگی امروز"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید