پیغام رضا بابک به مناسبت روز ملی هنرهای نمایشی منتشر شد - مجله سفرنامه پاریس

به گزارش روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی، همزمان با فرا رسیدن هفتم فروردین روز ملی هنرهای نمایشی متن پیغام رضا بابک، بازیگر پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون کشورمان، به مناسبت این رویداد ملی منتشر شد.

در متن رضا بابک به مناسبت روز ملی هنرهای نمایشی آمده است:

به نام خدا

بهار بوی امید می دهد، بوی تازه شدن، دل بستن، پرواز کردن؛ بهار با ما حرف می زند، به ما می گوید فراموش کن، از نو شروع کن، بساز، بشو، ببخش، مهربان باش و عشق بورز؛ کلیدواژه های انسانی مهمی که سرمشق و غایت آثار نمایشی ماست.

تقارن بهار و تئاتر در روز دنیای و ملی آن در نخستین روزهای رستاخیز طبیعت، فراخواندن انسان به درنگ در هستی و معنای ژرف زندگی است و برای ما که در جشن نوروز، روح و جسم تازه می کنیم همان رخ می دهد که هربار و به تکرار، در تئاتر به خویش یابی، نوزایی و نواندیشی فراخوانده می شویم.

تئاتر امکان همیشگی والایی بخشی به روح آدمیان در زمانه ای است که ضرورت های ناگزیر، معنای زندگی را در منفعت طلبی ها و خودمحوری ها کم سو و کمرنگ می نماید. ستیزه های درام بر صحنه ها، با برانگیختن احساس و تعقل تماشاگران منادی صلح و زندگیست و هنرمندان تئاتر فراهم کننده حضور مفاهیم بلند و والای انسانی در ساخت و ساحت زیبای نمایشگری هستند.

عصر ما عصر قربانی شدن زمان است، ثانیه ها و دقیقه هایی که در گردونه غرور و قدرت ما قربانی می شوند بی آنکه بدانیم که در زمان زیستنی زیبا آفریده می گردد. در فقدان درنگ ما در زمان، حتی ارزش سکوت هم فراموش می گردد، درست مثل ارزش سکوت در تئاتر، ارزش سکوت در مطالعه کتاب و ارزش سکوت در عصر عصبیت آدم ها. سکوت گاهی سرچشمه اندیشیدن است و گاهی فرصتی برای نگریستن به دنیای که در هیاهو و غوغا گم می گردد.

دنیای مجازی ما را به اغما برده است و ما در امواج منفی و باتلاق پست نوشته های روزمره و هر روزه این دنیا غرق شده ایم. غافل از حضور در دنیای واقعی، ساعت ها بی آنکه بدانیم در حال غرق شدنیم، غوطه ور در دنیا مجاز با کسی سخنی نمی گوییم.

تئاتر می گوید، و به گفتنمان وامی دارد؛ گفت وگو می آموزد و به گفت وگویمان دعوت می نماید. و در زمانه ای که مخاطره بیگانه شدن با یکدیگر در برمان می گیرد، این گمشده این روزهای ما، راهی به یافتن و آشنایی دوباره مان می گشاید. ما خردورز و نگران یکدیگر بودیم، نان ما نان همه بود و غم همه غم ما. ما شادی را چون روزی هر روزه میان هم تقسیم می کردیم و خوب که نگاه کنیم این روزها بیش از گذشته از هم دور افتاده ایم.

اما بهار می گوید فراموش کن و به گفته مولانا: پرده بگردان و بزن ساز نو/ هین که رسید از فلک آواز نو؛

و تئاتر می گوید دریچه های وجودت را بگشا، برخیز، بیاندیش و از نو بساز.

همکاران تئاتری من، فرهنگ ایران عزیز سرشار از گفتنی ها و ناگفته هاست: آداب و آیین ها، اوسنه ها، باورها و خرده نمایش ها… ثروت فرهنگی ما بی شمار است، کافی است مکث کنیم، بپردازیم و احیا کنیم. عصر حاضر عصر دلتنگی نوستالوژی هاست، و چه کسی بهتر از ما هنرمندان تئاتر می تواند بازخوان و روایتگر گمشده های ایرانیان باشد. کافی است زبانمان مشترک گردد و به قول پیتر سِلرز در پیغام روز دنیای تئاتر: باید دور هم جمع شویم، باید فضا را با هم شریک شویم و باید فضاهای مشترک را پرورش دهیم. ما به فضاهای محافظت شده با گوش سپردن عمیق و برابری احتیاج داریم.

تئاترملی هر کشوری بدون پشتوانه جریان های فعال تئاتری، به ویژه تئاتر کودک ونوجوان، بالنده نخواهد بود و به رشد و غنای لازم نخواهد رسید.

ایرانیان همیشه از صلح و دوستی می گویند، شروعگر هیچ بحرانی نیستیند و در حصار تحریم بیگانگان محکم تر شده اند و می شوند، مثال ما درونمایه همان شعر پر مغزیست که در پیشگاه دنیایان است، بنی آدم اعضای یک پیکرند…

من امیدوارم. همین.

ما می توانیم معجزه کنیم، تئاتر روح انسان را جراحی می نماید، و ما هستیم تا انسان و ارزش هایش افول نکند، بیش از سیزده هزار فعال هنرهای نمایشی که در سراسر این سرزمین آماده خدمتند.

روز ملی هنرهای نمایشی را نقطه ای برای بهسازی خود و جامعه، و شروعی دوباره بدانیم.

مبارکتان باد…