تفاوت فوتبال ایران با قطر؛ رقابت از رده پایه با تیم های برتر جهان - مجله سفرنامه پاریس

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، جام بین المللی فوتبال زیر 17 سال الکاس با حضور 12 تیم از سراسر جهان از تاریخ 4 فوریه (15 بهمن ماه) در دوحه قطر شروع شد که پس از 12 روز با قهرمانی گلاسکو رنجرز اسکاتلند به سرانجام رسید.

تیم های گلاسکو رنجرز اسکاتلند، آ.اس رم ایتالیا، آموزشگاه اسپایر قطر و کاشیوا ریسول ژاپن چهار تیمی بودند که به نیمه نهایی رسیدند. در این بین گلاسکو رنجرز با شکست نماینده ژاپن راهی دیدار فینال شد و رم هم آموزشگاه اسپایر را شکست داد تا فینالیست گردد. در دیدار نهایی گلاسکو رنجرز و رم در زمان معمول بازی به تساوی یک - یک رسیدند. در نهایت رنجرز در ضربات پنالتی پس از 11 ضربه پنالتی با نتیجه 9 بر 8 به پیروزی رسید. دیدار رده بندی این رقابت ها نیز بین تیم های کاشیوا ریسول ژاپن و آموزشگاه اسپایر برگزار گردید که تیم ژاپنی با رجحان 2 بر یک در صندلی سوم ایستاد.

در این جام علاوه بر چهار تیم راه یافته به جمع چهار تیم برتر، تیم های بایرن مونیخ آلمان، پاری سن ژرمن فرانسه، رئال مادرید اسپانیا، اسپارتاک مسکو روسیه، راجا کازابلانکا مراکش، ستارگان ساحل تونس، سوون سامسونگ بلو وینگز کره جنوبی و آلتینوردو ازمیر ترکیه حضور داشتند. تیم هایی که هر کدام جزو رجحانن های جهان هستند و باشگاه های آنها در رده بزرگسالان نیز موفقیت های زیادی کسب نموده اند که این مسئله را می توان در اهمیت دادن آنها به تیم های پایه دید.

در روزهایی که بسیاری قهرمانی قطر در جام ملت های آسیا را در توجه آنها به فوتبال پایه و رسیدگی به تیم کمپ اسپایر می دانند، بد نیست به تفاوت نگاه آنها با فوتبال ایران هم توجه کرد. چند باشگاه یا آموزشگاه در ایران وجود دارد که چنین نگاهی داشته باشند؟ کدام یک از باشگاه های ایرانی با تیم های پایه خود در چنین تورنمنت های بین المللی شرکت می نمایند تا بازیکنان خود را از سنین پایین با حضور در میدان های بین المللی آشنا نمایند؟ این در حالی است که وقتی به سابقه بازیکنان حال حاضر تیم ملی قطر نگاهی بیندازیم، برای آنها حضور از رده های پایه در تیم آموزشگاه اسپایر ثبت شده است.

با این شرایط باید سؤالی را مطرح نمود که آیا باشگاه های ایرانی توانسته اند تیم های پایه خود را به درستی و با برنامه ای حرفه ای پیش ببرند یا برای آنها فقط درآمدزایی به وسیله خانواده بازیکنان متمول و والاترین هدف، کسب مقام قهرمانی در لیگ های پایه است؟ بین باشگاه های ایرانی یا آموزشگاه های فوتبال داخلی، کدام یک توانسته اند با ارتباطات بین المللی خود حضور در چنین تورنمنت هایی را تجربه نمایند تا بازیکنان شان را صاحب موقعیت و تجربه بهتری نمایند؟ آیا نگاه به فوتبال پایه در ایران حرفه ای است یا فقط به دنبال کسب درآمد از این اتفاق هستیم؟ اینها سؤالاتی است که باید از خودمان بپرسیم تا ببینیم تفاوت فوتبال ایران با این همه استعداد با قطری که توانست قهرمان جام ملت های آسیا گردد، چیست.