(عکس) قشنگی های یک رژ گونه قرمز! - مجله سفرنامه پاریس

ماجرای رژ لب روی گونه بازیکنان مرد چیست؟

مسئولان برگزارکننده رقابت های لیگ ایتالیا در اقدامی تحسین برانگیز و البته با همکاری WeWorld Onlus توافق کرده اند هر ساله در یک بازه زمانی مشخص، معمولا از 23 تا 25 نوامبر، بازیکنان لیگ را با خطی از رژ لب سرخ روی گونه، راهی زمین مسابقه کنند. دلیل این موضوع حمایت از حقوق زنان و پرهیز از خشونت های خانگی علیه آنان است. این کار در راستای هشتگ #unrossoallaviolenza (کارت قرمز به خشونت) شکل گرفت و خیلی سریع با استقبال گسترده ای روبه رو شد.

بازیکنان فوتبال نه تنها با کشیدن خطی سرخ بر گونه به خشونت علیه زنان کارت قرمز نشان دادند، بلکه در شبکه های مجازی هم با استفاده مشترک رژ لب های سرخ رنگ همسر و نامزدشان و انتشار آن ها سعی کردند در ترویج این فرهنگ پیشگام شوند. بعد از آنکه بسکمک از بازیکنان شاغل در ایتالیا در کنار همسر و نامزدشان از یک رژ لب مشترک استفاده کردند، این موضوع رفته رفته به یک بدعت تبدیل شد تا بازیکنان برای حضور در زمین مسابقه هم در حد توان بتوانند از همان رژ لبی استفاده کنند که همسر یا نامزدشان استفاده کرده است.

البته این مورد فقط مربوط به زمین مسابقه نبود؛ چون روی سکو هم تعداد زیادی از تماشاگران مرد با کشیدن خطی سرخ رنگ بر گونه به حمایت از زنان پرداختند. سایر بازیکنان و چهره های مطرح فوتبال هم که از دنیای این رشته ورزشی خداحافظی کرده بودند، با انتشار تصویری از خودشان در شبکه های مجازی که روی گونه شان رژ لب کشیده اند، از این کار ارزشمند حمایت کردند. حالا به همین دلیل است که بازیکنان شاغل در سری A ایتالیا، در هفته ای که نزدیک به 25 نوامبر است با رژ لب سرخ، خطی بر گونه می کشند و وارد زمین می شوند.

جای خالی کار های فرهنگی در فوتبال ایران

فوتبال حرفه ای در دنیا، همان قدر که در عرصه اقتصاد ریشه دوانیده و قدرتمند شده، در عرصه اجتماعی هم به فاکتوری مهم تبدیل شده است. حالا لیگ ها و تیم های مختلفی در دنیا بسته به اتفاق مهم روز، سعی می کنند پیام های مهمی در عرصه بهداشت و سلامت و اتفاقات اجتماعی مخابره کنند؛ مبارزه با ایدز، پیشگیری و پیگیری سرطان سینه، حمایت از حقوق بچه ها و حمایت از حقوق سالخورده ها، تنها بخشی از فعالیت های بی شمار باشگاه ها و لیگ های معتبر حرفه ای در دنیاست که همواره تلاش می کنند پیام مثبتی به بیرون مخابره کنند. در واقع از آنجا که فوتبال دیگر فقط یک ورزش ساده نیست و بینندگان و دنبال کنندگان میلیونی دارد، انجام چنین کار هایی از سوی ستاره های مهم این رشته ورزشی، تأثیر مستقیمی بر جوانان جامعه دارد.

با این حال هرچند استفاده از آگاهی های اجتماعی در فوتبال اروپا و فوتبال روز دنیا، زیاد و رو به افزایش است، در فوتبال ایران چنین پدیده هایی دیده نمی شود یا به صورت مقطعی انجام و دیگر خبری از پیگیری های بعدی نیست. می شود پذیرفت که بخشی از این اقدام حاصل تفاوت های فرهنگی باشد، ولی بسکمک از موضوعات دیگر، تفاوت برنمی دارد و جای خالی اش در فوتبال ایران به شدت حس می شود. در واقع اگر قرار به شکسته شدن تابو هاست، فوتبال می تواند محل مناسبی برای بروزش باشد.

سؤالی که در این میان مطرح می شود این است که آیا خشونت علیه زنان در ایران وجود ندارد و فقط مختص کشور های خارجی است؟ یا بچه ها کار و سختگیری های بی شماری که بر تعدادی از بچه ها در خانواده های ایرانی اعمال می شود، امری انکار ناپذیر است؟ در حوزه بهداشت و سلامت هم شرایط مشابه است؛ آیا ایران درگیر بیماری ایدز، هپاتیت یا سرطان سینه نیست؟ این موارد دیگر تفاوت های فرهنگی برنمی تابد و مستقیم آگاهی قشر جوان جامعه را نشانه گرفته که می توان با استفاده از آن در طول برگزاری رقابت ها، دست کم به افزایش آگاهی در زمینه سلامت و بهداشت کمک کرد.

البته فوتبال ایران همچنان اختلاف زیادی با سطح حرفه ای و مستقل اروپایی اش دارد؛ برخلاف آنکه بیشتر باشگاه های ایرانی پسوند فرهنگی دارند، ولی عملا کاری روشن در عرصه فرهنگ از سوی این نهاد ها صورت نمی گیرد. این موارد به کنار، فوتبال در ایران به شدت هم سیاسی است؛ حتی اگر به ذهن مدیر یا بازیکنان باشگاهی بزند که بخواهند یک حرکت اجتماعی مشترک به نمایش بگذارند، آن قدر به نامه نگاری و مجوز نیاز است که بی خیالش می شوند! هنوز داستان پرتره های کاغذی هواداران پرسپولیس روی سکو های ورزشگاه فراموش نشده؛ جایی که هواداران مرد این تیم می توانستند عکس خودشان را برای درج روی پلاکارد های هواداری بفرستند، ولی زنان هوادار باشگاه چنین اجازه ای نداشتند!

از آن جنجالی تر، می توان به داستان وریا غفوری و تیم استقلال در حمایت از سحر خداکمک اشاره کرد؛ دختری که هوادار استقلال بود و شایعه شد که به دلیل آنکه اجازه نداده اند وارد ورزشگاه شود و بازی تیم مورد علاقه اش را ببیند، خودسوزی کرده است. بعد از آن اتفاق، وریا غفوری و بازیکنان استقلال تلاش کردند یادش را در ابتدای یک بازی گرامی بدارند، ولی نه تنها اجازه چنین کاری را درست و حسابی به دست نیاوردند، بلکه تلویزیون هم تصاویر ابتدایی آن دیدار را که کاپیتان آبی ها به همراه بازیکنان استقلال با پیراهنی برای گرامی داشتن یاد سحر وارد زمین شده بود، درست پوشش نداد!

البته همه چیز در این فوتبال دولتی می تواند مسئله دار و دردسرساز شود، ولی دست کم، در موضوعاتی که حساسیت های سیاسی (آن هم برای عده ای از مسئولان ایرانی) ندارد، به ویژه در حوزه سلامت و بهداشت، می توان کار خوب فرهنگی را ترویج داد و از فوتبال به عنوان ابزاری برای اشاعه سلامت و آگاهی در ایران استفاده کرد.