کشف بزرگترین کهکشان تاریخ - مجله سفرنامه پاریس

به گزارش خبرنگاران، دانشمندان می گویند این کشف درک ضعیف ما از این کلوسی ها و آنچه که باعث رشد باورنکردنی آن ها می گردد را برجسته می نماید. اما می تواند راهی برای درک بهتر، نه فقط کهکشان های رادیویی غول پیکر، بلکه محیط بین کهکشانی که در آن فضا های خالی وسیعی وجود دارد، فراهم کند.

کهکشان های رادیویی غول پیکر، خود معما هایی دیگر در دنیا پر از رمز و راز ما هستند. آنچه تا به امروز از آن ها می دانیم این است که این اجرام غول پیکر از یک کهکشان میزبان (گروهی از ستارگان که به دور یک هسته کهکشانی حاوی یک سیاهچاله بسیار پرجرم می چرخند)، و بعلاوه فواره ها و لوب های بزرگی که از مرکز کهکشان فوران می نمایند، تشکیل شده اند. این فواره ها و لوب ها، در تعامل با محیط بین کهکشانی، به عنوان یک سنکروترون عمل می نمایند تا الکترون هایی را که انتشار رادیویی فراوری می نمایند، شتاب دهند.

دانشمندان تقریباً مطمئن هستند که چه چیزی این فواره ها را به وجود می آورد و آن یک سیاه چاله بسیار پرجرم فعال در مرکز کهکشان می باشد. هنگامی که سیاهچاله موادی را از یک قرص غول پیکر از مواد در اطراف خود بیرون می ریزد (یا به وجود می آورد) به آن فعال می گوییم. با این حال تمام مواد موجود در قرص برافزایشی که در یک سیاهچاله فعال می چرخند، به فراتر از افق آن نمی رسند. بخش کوچکی از آن به نحوی از ناحیه داخلی دیسک برافزایشی به قطب ها قیف می رود تا به شکل جت های پلاسمای یونیزه شده به فضا پرتاب گردد، با سرعت هایی که درصد قابل توجهی از سرعت نور هستند. این فواره ها قبل از اینکه در لوب های غول پیکر ساطع نماینده رادیو پخش گردد، می توانند در فواصل بسیار زیادی حرکت نمایند.

این فرایند کاملا طبیعی است و حتی کهکشان راه شیری نیز لوب های رادیویی دارد. چیزی که ما واقعاً نمی توانیم آن را کنترل کنیم این است که چرا در بعضی کهکشان ها، آن ها به مقدار های کاملاً بزرگ و در مقیاس های مگاپارسک رشد می نمایند. این ها کهکشان های رادیویی غول پیکر نامیده می شوند و بزرگ ترین نمونه ها می توانند کلیدی برای درک عواملی برای رشد آن ها باشند. محققان به سرپرستی اخترشناس رصدخانه لیدن در هلند شرح می دهند: اگر ویژگی های مربوط به کهکشان میزبان علت مهمی برای رشد کهکشان های رادیویی غول پیکر باشد، بزرگ ترین کهکشان های رادیویی غول پیکر نیز احتمالاً بزرگترین این میزبان ها را در اختیار دارند. به همین ترتیب، اگر محیط های در مقیاس بزرگ خاصی وجود داشته باشد که برای رشد کهکشان های رادیویی غول پیکر بسیار مساعد باشد، احتمالاً بزرگترین کهکشان های رادیویی غول پیکر در آن ها ساکن خواهند بود.

این تیم در داده های جمع آوری شده به وسیله آرایه فرکانس پایین (LOFAR) در اروپا که یک شبکه تداخل سنجی متشکل از حدود 20000 آنتن رادیویی که در 52 مکان در سراسر اروپا توزیع شده است، در پی این نقاط دور رفتند. آن ها داده ها را به وسیله یک روش نو پردازش کردند، منابع رادیویی فشرده را که ممکن است در تشخیص لوب های رادیویی پراکنده تداخل ایجاد نمایند، حذف کردند و اعوجاج نوری را تصحیح کردند. آن ها می گویند که تصاویر به دست آمده نشان دهنده حساس ترین جستجویی است که تا به امروز برای لوب های کهکشانی رادیویی اجرا شده است. سپس، آن ها از برترین ابزار تشخیص الگوی موجود برای مکان یابی هدف خود استفاده کردند.

اینگونه آن ها آلسیونئوس را پیدا کردند که از یک کهکشان در فاصله چند میلیارد سال نوری به بیرون پرتاب می شد با طول واقعی حداقل 0.05 ± 5.04 مگاپارسک. برای مقدار گیری لوب ها، محققان از آرایه Sloan Digital Sky Survey برای درک کهکشان میزبان استفاده کردند. آن ها دریافتند که این یک کهکشان بیضوی نسبتاً معمولی است که در رشته ای از شبکه کیهانی جاسازی شده است، با جرمی حدود 240 میلیارد برابر خورشید و یک سیاهچاله بسیار پرجرم در مرکز آن با جرم حدود 400 میلیون برابر خورشید. هر دوی این پارامتر ها در واقع در پایین ترین سطح برای کهکشان های رادیویی غول پیکر قرار دارند، که می تواند سرنخ هایی را در خصوص عواملی که باعث رشد لوب های رادیویی می گردد ارائه دهد.

محققان می نویسند: فراتر از هندسه، آلسیونئوس و میزبانش به طرز مشکوکی معمولی هستند. کل چگالی درخشندگی با فرکانس پایین، جرم ستاره ای و جرم سیاهچاله کلان همگی کمتر از کهکشان های رادیویی غول پیکر میانی هستند. این نشان می دهد که کهکشان های بسیار پرجرم یا سیاه چاله های مرکزی برای رشد غول های بزرگ ضروری نیستند و اگر حالت مشاهده شده نماینده منبع در طول عمرش باشد، قدرت رادیویی بالایی نیز وجود ندارد.

ممکن است Alcyoneus در ناحیه ای از فضا نشسته باشد که چگالی کمتری نسبت به میانگین چگالی دیگر نقاط دارد، که می تواند انبساط آن را امکان پذیر کند یا اینکه تعامل با شبکه کیهانی در رشد جسم نقش دارد. با این حال، هرچه که پشت این معما باشد، محققان بر این باورند که آلسیونئوس هنوز در تاریکی کیهانی خود در حال بزرگ تر شدن است. این تحقیق برای انتشار در نشریه معتبر Astronomy & Astrophysics پذیرفته شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران