انتخاب سخت سیاستمداران میان زندگی، مرگ و اقتصاد - مجله سفرنامه پاریس

به گزارش تجارت نیوز، به زودی بخش تریاژ بیمارستان ها با انتخاب های بسیار سختی روبرو خواهند شد. پزشکان باید تصمیم بگیرند که چه کسانی معالجه شوند و چه کسانی بدون معالجه مراکز درمانی را ترک نمایند. به بیان ساده تر: چه افرادی زنده بمانند و چه افرادی (احتمالا) بمیرند.

اکونومیست در سرمقاله جدیدش نوشته است: بیماری همه گیر کووید-19، موسوم به کرونا در سراسر جهان در حال طغیان است و انتخاب های دردآور این چنینی، یکی پس از دیگری از راه می رسد.

به عنوان مثال، آیا پزشکان باید منابع پزشکی بیشتری را به بیماران کرونا اختصاص بدهند یا به افرادی که از بیماری های دیگر رنج می برند؟ آیا بیکاری و ورشکستگی هزینه هایی است که ارزش پرداختن دارد؟ اگر دارد تا چه حد؟ اگر قرنطینه و رعایت فاصله اجتماعی نتواند از مهار این بیماری جلوگیری کند، این شرایط تا چه زمانی ادامه خواهد یافت؟

آمریکا بیش از 200 هزار مورد ابتلا را ثبت نموده و نرخ مرگ ومیر در این کشور در مقایسه با چین 55 درصد بیشتر بوده است.

اندرو کوموئو، شهردار نیویورک اخیرا گفته است: نمی توان برای حیات انسان معادل دلاری در نظر گرفت. این فریاد مرد شجاعی است که ایالتش به شدت درگیر بیماری است و مردم نیویورک را به جنگ علیه کرونا دعوت نموده است. اما او هم در میان گزینه ها گیر افتاده است. کوموئو در واقع از انتخابی دفاع می نماید که تبعات اجتماعی اش در نظر گرفته نمی گردد.

به عقیده نویسنده سرمقاله، ممکن است کاملا سنگدلانه به نظر برسد، اما در نظر دریافت معادل دلاری برای جانِ انسان ها، یا به عبارت دیگر راهی برای یک تفکر سیستماتیک، دقیقا همان چیزی است که رهبران جهان در ماه های پیش رو به آن احتیاج خواهند داشت. درست همان طور که در مراکز درمانی و بیمارستان ها هزینه-فایده کردن ها اجتناب ناپذیر است.

با افزایش تعداد افراد مبتلا به ویروس کرونا و همچنین کشورهایی که درگیر بیماری هستند، شرایط هم هر روز پیچیده تر می گردد.

در هفته منتهی به اول آوریل، ایتالیا در گزارشی بیان کرد که تعداد مبتلایان دو برابر شده و تا به امروز به یک میلیون نفر رسیده است. آمریکا بیش از 200 هزار مورد ابتلا را ثبت نموده و نرخ مرگ ومیر در این کشور در مقایسه با چین 55 درصد بیشتر بوده است.

در تاریخ 30 مارس، دونالد ترامپ به مردم آمریکا هشدار داد و بیان کرد: سه هفته بسیار سخت را پیش رو خواهیم داشت. کارگروه ریاست جمهوری در ایالات متحده پیش بینی نموده است که احتمالا این ویروس همه گیر دست کم جان 100 هزار تا 240 هزار آمریکایی را خواهد گرفت.

اجرای قرنطینه در کشورهای فقیر در مقایسه با کشورهای ثروتمند سخت تر است.

در حال حاضر، مبارزه با کرونا تمام توجه ها را در جهان به خود معطوف نموده است. هند قرنطینه 21 روزه اعلام نموده که از تاریخ 24 مارس شروع شد. روسیه برای ایمن ماندن در برابر کرونا، قرنطینه سرسختانه ای را در نظر گرفته و تهدید نموده کسانی که از آن سرپیچی نمایند به هفت سال زندان محکوم خواهند شد.

به 250 میلیون آمریکایی گفته شده تا در خانه ها بمانند. هر کشورِ درگیر با کرونا نسخه متفاوتی را برای مهار بیماری در نظر گرفته که البته بعضی از آنها به هیچ وجه منطقی نیستند.

دولت مودی در هند اعلام نموده که اولویتش سرعت است. در نتیجه تعطیلی کسب وکارها را با جدیت انجام نداده و در این میان کارگران مهاجری که از شهرها بیرون رفتند، نادیده گرفته شده و ویروس را به روستاها منتقل کردند.

در عین حال به نظر می رسد، اجرای قرنطینه در کشورهای فقیر در مقایسه با کشورهای ثروتمند سخت تر است. چون دولت ها با محدودیت های بیشتری روبرو اند.

هند در نظر دارد، تا زمان در دسترس قرار دریافت درمان و افزایش میزان آمادگی سیستم بهداشتی-درمانی، فرایند اپیدمی را به وسیله به تعویق انداختن افزایش موارد ابتلا آهسته تر کند. اما واقعیت این است که صدها هزار نفر از میلیون ها هندی یا پس انداز ندارند یا پس اندازشان به قدری اندک است که نمی توانند از عهده هزینه هایشان طی این دوره بربیایند. در عین حال، دولت هم قادر به حمایتِ بلندمدت از آنها نیست.

هند جمعیت جوانی دارد که ممکن است در این زمینه یاری نماینده باشد. اما زاغه های شلوغ و پرجمعیتی که در آنها اجرای قرنطینه، رعایت فاصله اجتماعی و شستن دست ها سخت است، موجب گسترش بیماری خواهند شد.

در کشورهایی چون سنگاپور و تایوان، به دلیل ارتباطات واضح و قابل اعتماد، مردم به تصمیم های دولتمردان احترام گذاشته و بیشتر همکاری می نمایند.

در روسیه اما داستان متفاوت است. ولادیمیر پوتین مشغول گسترش تئوری توطئه و نسبت دادن ویروس به غرب است. درحالی که شیوع کرونا در این کشور هم افزاش یافته، به حداقل رساندن آسیب های سیاسی و جلوگیری از افشای اطلاعات دغدغه این روزهای اوست؛ که البته اولویت مردم نیست.

در آمریکا هزینه-فایده کردن ها به شکل دیگری است. مانند هند، دولت در آمریکا هم فعالیت های اقتصادی را تعطیل نموده، اما برای یاری به کارگران بیکار و جلوگیری از ورشکستگی ها یاری های اقتصادی در نظر گرفته است.

به مدت دو هفته دونالد ترامپ گمان می کرد که احتمالا درمان این بیماری بدتر از خودِ مشکل یعنی ویروس کرونا باشد. اما از قضا اگر معادل دلاری برای زندگی و جان انسان ها در نظر گرفته گردد، می توان فهمید که او در اشتباه بود.

در زمان وقوع جنگ یا بیماری همه گیر، سیاستمداران و رهبران جهان نمی توانند هزینه های اقتصادی و اجتماعی تصمیماتشان را نادیده بگیرند.

تعطیلی کسب وکارها و کارخانه ها، خسارت های بسیاری به اقتصاد وارد می نماید. مدل های طراحی شده نشان می دهد، اگر اجازه داده گردد که کرونا به افراد بیشتری سرایت کند، آسیب های اقتصادی کمتر اما احتمالا نرخ مرگ ومیر یک میلیون بیشتر خواهد بود.

محاسبه اقتصادی زنده ماندن افراد کار سختی نیست. کوشش برای کاهش بیماری به ازای هر خانوار آمریکایی هزینه ای 60 هزار دلاری به دنبال خواهد داشت.

بعضی گمان می نمایند فرمول دونالد ترامپ اشتباه است. اما واقعیت این است که میان گزینه ها باید انتخاب کرد و برای آمریکا امروز، هزینه تعطیلی کسب وکارها برای نجات جان افراد بسیار بالاست. هرچند آمریکا کشوری ثروتمند و در این زمینه خوش شانس است.

اگر هند نتواند به وسیله قرنطینه به مهار ویروس بپردازد، ناچار خواهد بود روش دیگر را انتخاب کند.

در هر نقطه ای از جهان که درگیر کروناست، دغدغه های مربوط به این انتخاب های ناخوشایند مشاهده می گردد. درحالی که نیویورک و فلوریدا روینمودهای متفاوتی را متناسب با منفعت مردم ایالت های خود در نظر گرفته اند، اما نباید فراموش کرد که به هرحال ریسک انتقال ویروس با سفر کردن مردم آمریکا از یک ایالت به ایالت دیگر وجود دارد.

زمانی که چین مرزهای خود را به طور کامل بر روی خارجی ها بست، توانست تا حد قابل توجهی از ورود مجدد ویروس به کشور جلوگیری کند، اما تکلیف کسب وکارهای خارجی در چین چه می گردد؟

اگرچه کوشش برای تهیه و توزیع واکسن کرونا، نجات جان افراد بسیاری را در جهان به دنبال خواهد داشت، اما ممکن است برنامه های دیگر از جمله نجات جان بچه ها مبتلا به سرخک و فلج اطفال را تحت تاثیر قرار دهد.

واقعیت این است که قرنطینه طولانی مدت هزینه قابل توجهی -حدود یک سوم از فراوری ناخالص داخلی- بر روی دست آمریکا و اروپا خواهد گذاشت

نویسنده در ادامه با اشاره به سخت بودن تصمیم گیری برای هزینه -فایده هایی از این دست، سه اصل مهم را مورد آنالیز قرار می دهد.

اول آنکه کشورها باید نگاهی سیستماتیک به موضوع داشته باشند. هزینه 60 هزار دلاری برای هر خانواده آمریکایی که به نوعی محاسبه نرخ جان آنهاست، در واقع معیاری برای اندازه گیری و مقایسه زندگی ها، مشاغل و تضاد ارزش های اخلاقی و اجتماعی در یک جامعه پر از پیچیدگی است.

هر چقدر این بحران عظیم تر باشد، این معیارها و اندازه گیری ها هم از اهمیت بیشتری برخوردار می گردد. زمانی که کودکی در چاه گیر افتاده، احتیاج برای یاری به او احساس می گردد و همین طور هم باید باشد. اما در زمان وقوع جنگ یا بیماری همه گیر، سیاستمداران و رهبران جهان نمی توانند هزینه های اقتصادی و اجتماعی تصمیماتشان را نادیده بگیرند.

در حقیقت باید گفت، اقدام مسئولانه آن است که تصمیم ها و گزینه های مختلف در مقایسه با دیگری سبک سنگین شوند.

حسابگری به معنای سنگدلی نیست

به نوشته اکونومیست اصل دوم، یاری کردن به افرادی است که در این هزینه-فایده کردن ها دچار زیان می شوند. کارگرانی که به دلیل تعطیلی کارخانه ها حقوق نمی گیرند، احتیاجمند یاری مضاعف هستند. بچه های که وعده غذایی مدرسه را از دست داده اند، به غذا احتیاج دارند.

در عین حال، پس از آنکه همه گیری بیماری رو به کاهش گذاشت، جوان ها را نباید فراموش کرد. اگرچه جوان ترها کمتر در معرض بیماری قرار دارند، اما فشاری را که امروز و در آینده بر دوش آنها خواهد بود، نباید نادیده گرفت؛ چرا که پس از مهار بیماری، دولت ها باید اقدام به بازپرداخت وام های خود نمایند.

اصل سوم این است که کشورها باید خود را با شرایط موجود تطبیق دهند. با همه گیری ویروس، توازن میان هزینه ها و فایده ها تغییر می نماید. هزینه تعطیلی کسب وکارها زمان است؛ کالایی که نمی توان آن را ارزش گذاری کرد.

لغو قرنطینه موجب انتشار دوباره کرونا در میان افراد مستعد می گردد. اما جوامع می توانند این بار با تجربه بیشتری در مقایسه با موج اول، خود را آماده نمایند. مجهز کردن بیمارستان و مراکز درمانی به تخت و دستگاه های تنفسی بیشتر و نیروی انسانی یکی از این روش هاست. آنها همچنین می توانند روش های جدیدی را برای درمان بیماری مورد مطالعه قرار داده و تیم های بیشتری را برای شناسایی و ردیابی افراد مبتلا تربیت نمایند. تمامی این فعالیت ها هزینه بازگشایی مراکز اقتصادی و کسب وکارها را کاهش دهد.

اگر درمانی برای این بیماری یافت نگردد و روش های شناسایی و ردیابی موفقیت آمیز عمل نکند، در آن صورت، اقتصاددانان خبر از افت دو رقمی رشد های اقتصادی در تابستان خواهند داد. در عین حال مردم ناچارند ماه ها در خانه بمانند که این فرایند هم به سلامت روان و هم سلامت اجتماعی آنها آسیب خواهد رساند.

واقعیت این است که قرنطینه طولانی مدت هزینه قابل توجهی -حدود یک سوم از فراوری ناخالص داخلی- بر روی دست آمریکا و اروپا خواهد گذاشت. بازارها سقوط می نمایند و سرمایه گذاری ها به تعویق خواهند افتاد. با توقف نوآوری ها و افت مهارت ها، ظرفیت های اقتصادی دچار سقوط می شوند. انتها حتی اگر بسیاری از مردم در حال مرگ باشند، هزینه قرنطینه و رعایت فاصله اجتماعی بسیار فراتر از مزایای آن خواهد بود؛ و این بُعدی از هزینه-فایده کردن هاست که هنوز هیچ کس آماده پذیرش آن نیست.

جدیدترین مطالب این نشریه انگلیسی را می توانید در سلسله گزارش های اکونومیست ملاحظه کنید.