تجلیل از عزیزان از دست رفته: چگونه یاد پسرم را به آینده منتقل می کنم؟ - مجله سفرنامه پاریس

نویسنده: لیندا برودر

تمام افکار و خاطرات ویژه تان را برای مادام العمر حفظ کنید. این یادگاری ها را با دیگران به اشتراک بگذارید تا الهام بخش امید شوند و بتوانید امید را از داشته های گذشته بسازید، اینها می توانند به آینده پل بزند.

متی استپانک

روی توده ای از تی شرت های پسرم ایستادم، قیچی در دست داشتم، نفس هایم به شماره افتاده بود. دستم به یکی از تی شرت های با رنگ ساده و آبی تیره رسید که یادم نمی رفت برندان آن را پوشیده باشد. انگشتانم لرزید. اولین برش سخت ترین خواهد بود.

من پیراهن های او را هشت سال پیش، چند هفته پس از مرگش، بسته بندی نموده بودم. او فقط پانزده سال داشت - یک باخت غیرقابل تحمل. من روز ها را صرف شستن و خشک کردن و تا کردن پیراهن های او به شکل مربع های کوچک کوچک می کردم. دخترم لیزی مرا تماشا کرد که آن ها را داخل صندوق امید چوبی مادرعظیمم گذاشتم.

گفتم: وقتی به دانشگاه می روی، من از پیراهن های برندان برایت لحاف می سازم. و یکی برای زک هم.

من بلد نبودم لحاف درست کنم. من قبلاً بیش از یک خط مستقیم خیاطی ننموده بودم و ندوخته بودم. آن موقع که قول چنین کاری را داده بودم زک سیزده ساله بود، لیزی ده ساله.

اما سال ها گذشت. هر روز از کنار کمدشان می گذشتم اما انگار نمی توانستم در کمد را باز کنم. می ترسیدم در را باز کنم و درد پنهان شده در داخل را مانند جعبه پاندورا آزاد کنم. مطمئن نبودم که بتوانم آن را باز کنم. وقتی زمان رفتن زک به دانشگاه فرا رسید، هیچکدام از ما به آن قول قدیمی اشاره نکردیم.

اما حالا یک هفته به دانشگاه رفتن لیزی مانده. من قبلاً حوله و تزیینات خوابگاه و چراغ های چشمک زن او را خریده بودم تا به اتاق روشنایی ببخشم. اما او فقط چیزی را از من می خواهد که من نمی توانم بخرم. او می خواهد چیزی از برندان را با خود به یادگار ببرد، چیزی بیشتر از مجموعه عکس. زمانی برای تبدیل شدن او به یک لحاف واقعی وجود نداشت، اما من می توانستم پیراهن او را برای یک پتو با هم ترکیب کنم. این برای او کافی خواهد بود.

صندوق را باز کردم و به پیراهن ها خیره شدم. تی شرت های آبی زیادند. یادم نمی آمد رنگ مورد علاقه من بود یا او.

او هرگز به مد توجه نمی کرد، فقط به راحتی فکر می کرد. پیراهن ها را انتخاب کردم و دسته ای از آنها را از پله ها پایین آوردم.

به پیراهن هایش خیره شدم و فراتر از رنگ ها و نقوش را دیدم. من داستان های پسرم را دیدم.

پیراهن دکمه دارش را برداشتم که لکه های قرمز روی آن بود. من فقط بوی چوبی صندوقچه ای با سرو را استشمام کردم، اما چشم هایم را بستم و به روزی بازگشتم که وقتی روی اجاق گاز کتلت مرغ درست می کردم و سس قرمز جوش می خورد، وقتی کتلت مرغ را در روغن غلیظ سرخ می کردم. برندان تکه ای از مرغ را ربود و در سس فرو کرد و وقتی با قاشق چوبی به او نگاه کردم، رقصید. او هرگز متوجه قطره های قرمز رنگی که روی پیراهنش می افتاد نشد. حالا روی پیراهن خم شدم و نفس عمیقی کشیدم، انگار عطر پونه کوهی و ریحان هنوز در هوا هستند.

من یک پیراهن فیروزه ای باز کردم، پیراهنی که او در آخرین تعطیلات ساحلی ما پوشید. من صدای امواج اقیانوس را می شنوم که با ماسه برخورد می نمایند و روزی باد را مجسم می کنم که مو هایش را تکانمی داد در حالی که خرچنگ عظیمی با چاشنی را در دست داشت.

هنگام برش بالای پنگوئن روی تی شرت او دستم لرزید، اما قیچی به راحتی در پارچه حرکت کرد. ولی به کار برش تی شرت های ادامه دادم تا زمانی که 12 مربع پارچه ای داشتم. من هر پارچه خرده ریزی را ذخیره کردم، حتی آن هایی که کم عرض بودند. من آن ها را در دستانم گرفتم، و آن ها مانند نوار های حافظه روی سرم ریختند.

دخترم وارد اتاق شد و من اشکم را بالا انداختم. مطمئن نیستم که بتوانم این کار را انجام دهم.

سرش را تکان داد. مسئله ای نیست.

اما نبود. من به شدت می خواستم این هدیه را به او بدهم. من تصور می کردم او در اتاق خواب خود نشسته است، در حالی که در خاطرات پیچیده است و اتاق های تازه می سازد.

داستان های او روز بعد من را به میز کار برگرداند. مربع ها را روی پیشخوان آشپزخانه مرتب کردم، آبی و خاکستری را به حاشیه های کار منتقل کردم. هنوز احساسات بر من غلبه نموده بود، اما چیزی تغییر کرد.

تماشا تکه های پارچه ای که به شکل تازهی درآمده بود من را امیدوار کرد. من با قطعات بازی می کردم، پنگوئن را دور می زدم، ابتدا در کنار پیراهن پرچم دار و سپس در کنار پیراهن راه راه آبی که برای مناسبت های خاص می پوشید. من آن ها را به حرکت در می آوردم و با امکانات بازی می کردم تا ترکیب کاملی پیدا کردم.

من قطعات را به هم دوختم، با عظیم شدن پتو، موجی از هیجان را احساس کردم. وقتی کار را تمام کردم، لبخندی زدم و آن را نگه داشتم. این پتو بسیار بیشتر از یک مجموعه خاطرات بود. من قطعاتی از گذشته را گرفته بودم و آن ها را به چیزی تازه تبدیل نموده بودم.

لبخندی زدم و لیزی را در اتاق خوابش دیدم که زیر لحاف چنگ می زد. او را دیدم که به اولین آپارتمانش نقل مکان کرد و آن را روی مبل خود پهن کرد. سال ها بعد او را تصور کردم وقتی دختر بچه اش را تکان می دهد.

من عاشق تماشا تصاویر قدیمی هستم، اما وقتی با خاطرات عزیزان از دست رفته خود بازی می کنیم، اتفاق خاصی می افتد. لازم نیست مثل این روایت لحافی درست کنیم. شاید یک کولاژ از عکس ها که به روش های مختلف مرتب شده اند. یا فهرست پخش آهنگ هایی که باعث ایجاد خاطره می شوند. شاید مجموعه ای از دستور العمل ها پر از غذا های مورد علاقه آن ها. یا حضور بر سر سفره ای که در آن همه خاطرات عزیزی را به یاد می آورند که باعث لبخند آن ها می گردد.

وقتی چیزی تازه خلق می کنیم، پلی از عشق می سازیم که برای همواره ما را به یک دوست وصل می نماید.

زک اکنون لحاف مخصوص خودش را می خواهد. او چیزی متفاوت از پیراهن لیزی می خواهد. من برای آغاز کار تازه آن هیجان زده هستم. برای خودم و شوهرم هم یکی درست خواهم کرد.

فردا صندوقچه پر از خاطرات را باز می کنم. من تی شرت ها را تکه تکه نموده و به هم وصل می کنم.

من پسرم را به زمان حال می دوزم تا بتوانیم او را به آینده ببریم.

لیندا برودر نویسنده و معلم فکر آگاهی خلاق است.