چرا سوال از زمان خاتمه قرنطینه، اشتباه است؟ - مجله سفرنامه پاریس

بعضی وقت ها ما سوال های اشتباهی را مطرح می کنیم. این روز ها در تمام برنامه های خبری و جلسات تخصصی روزانه، سیاستمداران و مسئولان سراسر دنیا، بار ها و بار ها با سئوالاتی یکسان روبرو می شوند؛ قرنطینه چه زمانی انتها می یابد؟ اما در حقیقت این یک سوال اشتباه است.

تصور کنید یک خانواده در سفری تفریحی به عمق یک جنگل عظیم، ناگهان با حمله یک خرس عظیم و گرسنه روبروه شده و مجبور به پناه دریافت در یک کلبه کوچک چوبی می شوند. در نظر بگیرید که این خانواده به علت نبود یاری برای روز ها و حتی هفته ها، مجبور شوند تا در پناهگاه خود بمانند. در چنین شرایطی به نظر نمی رسد که پرسش اصلی برای آن ها این باشد که چه زمانی می توانند از پناهگاه خود خارج شوند، بلکه پرسش و دغدغه اصلی این است که چه زمانی امنیت خواهند داشت. کدام سؤال متفاوت و سخت تر است؟ پاسخ به هریک از این دو سوال نیز به شرایط مختلفی بستگی دارد: آیا خرس رفته است؟ اگر اینگونه نباشد، آیا ما اسلحه ای برای نابود کردن آن داریم یا اینکه حداقل بتوانیم با استفاده از آن، از خودمان در برابر خرس محافظت کنیم؟ و آیا چنین حمایت هایی به اندازه کافی قوی است که مجبور نشویم در لحظه خروج از کلبه دوباره به داخل آن برگردیم؟

یک مسئله باید برای ما کاملاً روشن باشد که بی تابی برای انتها دادن به این قرنطینه گسترده دنیای، کاملاً قابل درک است. در واقع فقط بی تابی یا عدم استقامت نیست که باعث بروز چنین فشار هایی برای انتها دادن به قرنطینه می گردد. افرادی هستند که نمی توانند در این شرایط غذا تهیه نمایند، افرادی هستند که سلامت روان آن ها تهدید شده است، افرادی هستند که ماندن در خانه برای آن ها به معنای افزایش خشونت های خانگی است. افرادی که محکوم کردن آن ها به ماندن در خانه، تفاوتی با محکوم کردن آن به زندان ندارد و انتها دادن به چنین شرایطی، به خاطر این افراد ضروری است..

با این حال مطمئناً منطقی است که بخواهیم استراتژی خروج از قرنطینه را دنبال کنیم. اما این استراتژی با درک این که قرنطینه چه چیزی هست و چه چیزی نیست، باید آغاز گردد. این بسیار ساده لوحانه است که راه چاره خروج از این شرایط را اینگونه ترسیم کنیم: همه در خانه می مانند، منحنی ابتلا آغاز به صاف شدن می نماید و سپس، به آرامی و به تدریج، محدودیت ها را برداشته و به حالت عادی بر می گردیم. اما در واقع این طور نیست و قرنطینه، صرفاً بی رحمانه ترین و بی پرده ترین ابزاری است که در اولین برخورد با کروناویروس می توانیم به آن برسیم. هدف اصلی قرنطینه این بود که تعداد افراد آلوده به اندازه کافی کاهش یابد که سیستم خدمات درمانی بتوانند از عهده این ویروس برآید.

اما قرنطینه هرچند هم که مهم و ضروری باشد، باز فقط می تواند اولین قدم باشد. به عبارت دیگر برقراری قرنطینه تا زمانی که گزینه بهتری وجود نداشته باشد، اهمیت دارد. اما ایده آل ترین گزینه دیگر کشف واکسن این ویروس است که بسیاری از کارشناسان معتقدند، در بهترین حالت تا 18 ماه دیگر به دست ما نخواهد رسید. پس گزینه دیگر در برابر قرنطینه چیست؟ با نگاهی به توصیه های کارشناسان و متخصصان علوم بهداشت، باز به یک چیز می رسیم؛ مطمئناً قوانین فاصله اجتماعی، در اشکال مختلف خود باید به اجرا گذاشته گردد، اما مهمترین چیزی که از همان آغاز توسط سازمان بهداشت دنیای معین شده: انجام آزمایش، آزمایش و باز آزمایش در حجم گسترده است.

با این حال در اینجا نیز یک تصور غلط وجود دارد و آن این است که تا به امروز در اغلب کشورها، انجام آزمایش تنها محدود به افراد دارای علائم و یا افراد بستری شده در بیمارستان بوده است. اما برنده جایزه نوبل، پل رومر - که البته جایزه وی برای اقتصاد و نه اپیدمیولوژی است - توجه زیادی را برای طرحی نشان داده است که استدلال می نماید که اقتصاد و زندگی بشر برای بازگشت به شرایط عادی، احتیاجمند انجام آزمایشات متعدد است. وی معتقد است که میلیون ها نفر در این طرح باید مورد آزمایش قرار بگیرند و در قدم اول باید کارکنان بهداشت و درمان چنین آزمایش هایی را به انجام برسانند. در ادامه همین کار را برای کارگران مراقبت، داروسازان، معلمان، افسران پلیس و رانندگان اتوبوس، انجام دهند و سپس رانندگان و کارگران رستوران ها اضافه شوند.

رومر معتقد است که نباید زحمت انجام آزمایش برای افرادی که از قبل علائم دارند را کشید بلکه همه آن ها باید مثبت تلقی شده و بلافاصله جدا شوند. رومر می گوید این پخش نماینده های بدون علامت هستند که باید آن ها را شناسایی کرد تا بتوان زنجیره انتقال را قطع کرد. منطق مورد نظر این طرح واضح است: اگر مردم هنوز از ابتلا به این ویروس می ترسند، بازگشایی مجدد مغازه ها، کافه ها و رستوران ها معنایی نخواهد داشت. همانطور که پروفسور نیکلاس لاکر، ویروس شناس، گفت: شما نمی توانید قرنطینه را تا زمانی که هنوز به طور گسترده آزمایش انجام نداده اید، بردارید.

براساس ریاضیات و اعداد و ارقام: رومر تخمین می زند که برای مثال تنها ایالات متحده باید 22 میلیون تست روزانه را به انجام برساند که برابر است با تست تمام آمریکایی ها ظرف دو هفته. از طرف دیگر در نظر بگیرید که برای مثال هنوز هیچ نشانه ای وجود ندارد که اطمینان دهد مت هانکوک، وزیر بهداشت انگلیس بتواند به هدف خود یعنی انجام 100000 تست در روز برسد. از همین مثال های ساده می توان به فاصله زیادی میان جایی که اکنون هستیم و جایی که باید باشیم، پی برد.

موانع بسیار زیاد و گسترده است، اگرچه رومر معتقد است که وی پاسخی برای همه آن ها دارد. کمبود مواد و ابزار برای انجام آزمایش می تواند با تغییر شیوه های نمونه برداری همچون استفاده از بزاق دهان، جبران گردد. در خصوص تعداد کیت های آزمایش که باید فراوری گردد نیز دنیا قادر به تأمین چنین حجمی از کیت ها است و این فقط به یک اراده سیاسی احتیاج دارد. این اراده نیز با توجه به اینکه پای جان افراد و اقتصاد در میان است، قابلیت پدید آمدن دارد.

اگر این طرح دلهره آور به نظر می رسد، رویکرد دیگری نیز وجود دارد. در این رویکرد هنوز هم احتیاج به آزمایش - هرچند نه در مقیاس طرح قبلی - وجود دارد، اما هدف اصلی از این آزمایشات ردیابی زنجیره انتقال است. به عبارت بهتر در این ردیابی، همه افرادی که با فرد مبتلا در تماس بوده اند باید شناسایی شده و پس از انجام آزمایش، آن ها را در قرنطینه قرار داد. آزمایش، ردیابی و ایزوله کردن نیز منطقی در کنار خود دارد، اما این رویکرد نیز هزینه و نیروی زیادی را می طلبد. تخمین زده می گردد که برای هر چهار مورد ابتلا، یک ردیاب تماس ضروری است.

با این حال وقفه قرنطینه می تواند یاریی باشد برای کسب فرصت جهت جذب و آموزش افراد برای بکارگیری در رویکرد ردیابی مبتلایان. سان فرانسیسکو همین برنامه را در پیش گرفته و ترکیبی از کتابداران و دانشجویان پزشکی را برای ردیابی به کار می گیرد. دولت ها نیز می تواند فوراً چنین برنامه هایی را دنبال نمایند و بعضی از هزاران نفری را که در حال حاضر در خانه هستند و می توانند یاری نمایند، به کار گیرند. فناوری نیز می تواند در این زمینه نقشی ایفا نماید؛ برای مثال در این هفته اپل و گوگل اعلام کردند که در کوشش هستند تا برنامه ای را فراوری نمایند که ردیابی را آسانتر و سریع تر انجام دهد، هرچند بعضی آن را تهدیدی برای حفظ حریم خصوصی افراد می دانند.

دولت ها باید بدانند که آنچه در پیش است، تنها تصمیمی در خصوص کم کردن این یا آن قانون فاصله اجتماعی نیست، بلکه یک حرکت گسترده سیاسی، صنعتی و جمعی است که از جنگ دنیای دوم تا به امروز مشاهده نشده. این ممکن است به معنای راه اندازی ابرکارخانه هایی برای فراوری انبوه کیت های آزمایشگاهی باشد که این نیز حداقل، به معنای پدید آمدن یک وزیر اختصاصی در کابینه، برای آزمایش است.

این امر احتیاجمند تغییر عظیمی از سوی دولت ها است، که حتی افرادی را که از بیمارستان خارج می شوند و تحت مراقبت های اجتماعی قرار می گیرند، را مورد آزمایش قرار دهند. صاف کردن منحنی کافی نیست بلکه ما باید جلوتر از آن باشیم. درست است که ما نمی توانیم برای همواره در حالت قرنطینه باقی بمانیم، ولی این نیز بدان معنا نیست که پناهگاه خود را تا زمانی که امنیت وجود نداشته باشد ترک کنیم، امنیتی که برقراری آن احتیاج به یک کوشش و همت بالا دارد که از همین امروز باید آغاز گردد.